‘Maart was de maand waarin alles anders werd. De straten zijn stil, veel winkels zijn dicht, het uitgaansleven, de cultuur, de kroegen en restaurants, maar ook de kantoren zijn grotendeels leeg. Ik schrijf dit maandbericht in mijn werkkamer thuis.
Verreweg het meeste wat ik doe, gebeurt hier. Vergaderen via telefoon en videoconferenties. Eindeloos bellen. En, behalve mijn eigen gezinsleden, weinig mensen in levenden lijve zien. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik vind dat niet makkelijk. En ik denk dat dat voor ons allemaal geldt.
Dit virus is menens
We weten dat het nodig is. We kennen de dramatische beelden uit Italië en, dichterbij, uit Brabant. De meesten van ons kennen mensen die zwaar ziek zijn. Of die inmiddels zijn overleden. Dit virus is menens.
Ik ben opgelucht dat we dat doen en hoop dat we dat volhouden.
We weten dat ons gedrag – en alleen dat – bepaalt hoe snel het virus zich verspreidt. En dat bepaalt of er genoeg dokters en verplegers zijn, die keihard werken om levens te redden. Genoeg intensive care bedden. Wie thuis blijft, redt levens. In heel Nederland, ook in Groningen, handelen mensen daarnaar. Ik ben opgelucht dat we dat doen en hoop dat we dat volhouden. Want het is onwennig en onzeker.
De corona-crisis brengt ons uit balans. Ook hier in Groningen, waar het corona-virus nog niet zo hard toeslaat als in het zuiden van Nederland.
Het is hartverscheurend wanneer je familieleden hebt die verdrietig zijn omdat je ze niet meer kunt aanraken. Die misschien ook niet kunnen begrijpen waarom dat zo is. Het is eenzaam als je thuis zit en niemand naar je omkijkt.
En juist als je thuis zit en misschien weinig kan doen, voel je je machteloos.
Het is ongemakkelijk en vermoeiend als je thuis probeert te werken, maar ook aandacht moet besteden aan je kinderen, die inmiddels merken dat dit géén vakantie is.
En dan komen er andere zorgen bij: heb ik straks nog werk? Hoe moet dat verder met mijn bedrijf? En juist als je thuis zit en misschien weinig kan doen, voel je je machteloos. Niemand van ons heeft zoiets eerder meegemaakt. Niemand weet dus zeker dat we de goede dingen doen. Wat op termijn de gevolgen zijn van deze crisis? Wat nu verstandig is om te doen – behalve binnen blijven en levens redden.
We helpen elkaar
Maar veel mensen doen hun uiterste best. De mensen in de zorg. De mensen in het onderwijs. De mensen die ons van eten voorzien. De mensen die er voor zorgen dat we elkaar kunnen bereiken. Veel mensen doen hun best onder moeilijke omstandigheden.
We helpen elkaar. Doen boodschappen. Brengen bloemen. We werken thuis, zo goed en zo kwaad als het gaat. We houden Nederland en Groningen in de benen.
Maar veel mensen doen hun uiterste best.
Dat begon in maart. De maand waarin we stopten met handen geven en thuis eindigden. De maand waarin we vastbesloten werden om elkaar door deze crisis heen te helpen. Ik wens ons toe dat we gezond blijven. En blijven doen wat we kunnen om elkaar te helpen’.
Foto's
