Nederland – Ruim een week geleden vloog het Nederlandse zoek- en reddingsteam USAR.NL naar Turkije om daar te zoeken naar overlevenden van de verwoestende aardbevingen in Turkije en Syrië.
Na een zeer intense periode kwamen ze vandaag weer terug in Nederland. Twee teamleden vertellen over hun ervaringen. ‘Elke vezel in mijn lijf is moe.’De USAR was op de 112GroningenDag aanwezig in 2022.
Michael Smit, Eenheid Oost-Nederland
‘Afgelopen vrijdag, ruim honderd uur na de aardbeving, kwamen inwoners naar ons toe die vertelden dat ze een paar uur eerder klopgeluiden onder het puin hadden gehoord. Ze konden echter geen locatie bepalen. We zijn daarop af gegaan en ik heb mijn hond Rossi in de zoekmodus gezet. Hij gaf direct aan dat hij een spoor had. Omdat Rossi er niet goed bij kon, heb ik wat brokstukken weg gehaald en hem weer laten ruiken. Hij liep direct opnieuw naar datzelfde plekje. Een Turkse collega riep een keer of vier en toen hoorden we een kinderstem. We zijn gaan graven en zoeken, geholpen door de lokale bevolking. Ik denk dat er wel tweehonderd mensen om ons heen stonden. Na een uur of twee konden we de achtjarige Ibrahim uit het puin bevrijden. Hij was het twaalfde en laatste slachtoffer dat we wisten te redden. Dat is toch elke keer weer een indrukwekkend moment.
Een paar dagen eerder, maandagmorgen, werd ik opgeroepen om met het USAR-team naar Turkije te vliegen. Mijn gezinsleden waren niet thuis, dus ik kon niet eens normaal afscheid nemen. Ik heb gezegd dat ik direct weg moest en geen idee had wanneer ik weer thuis zou komen. Sindsdien heb ik eigenlijk geen contact meer met ze gehad. Ze zijn wel op de hoogte gehouden van onze situatie via nieuwsbrieven vanuit de organisatie. Voor mij was het mijn eerste reddingsoperatie. We hadden vier reddingsteams die waren samengesteld uit zeven brandweerlieden, een verpleegkundige en twee reddingshondgeleiders. Daarvan was ik er een.
Maandagavond kwamen we aan in de Turkse provincie Hatay. Wat we daar aantroffen, is lastig te omschrijven. Het was bizar. Heftig. Een grote chaos. We zijn ruim een week in Turkije geweest waarbij ik maximaal drie uur per nacht heb geslapen. Mensen lagen onder het puin, dus we hadden geen moment rust. Terwijl we bezig waren met een redding, trokken overlevenden aan onze armen omdat ergens anders een familielid onder de brokstukken lag. Wij hebben trouwens niks gemerkt van intimidaties naar hulpverleners of plunderingen van winkels. Iedereen was ontzettend dankbaar voor het werk dat we deden. We stonden wel regelmatig voor dilemma’s. Dan moesten we mensen laten liggen omdat we uit veiligheidsoverwegingen niet dichterbij konden komen. Sommige panden waren enorm instabiel en er waren dagelijks meerdere naschokken in de regio. We hadden maar één doel: mensen redden. Maar tegelijkertijd moesten we ook met het hele team weer thuiskomen. Dat zijn lastige overwegingen. Gelukkig waren de sfeer en onderlinge verstandhouding perfect. Er is geen onvertogen woord gevallen. We zaten allemaal op één lijn. We snapten elkaar.
Mensen zien ons soms als helden, maar daar kan ik niets mee. Ik ben vooral trots dat ik deel heb mogen uitmaken van deze reddingsmissie. Ik heb zoveel indrukken opgedaan. Gisteren hebben we nog een tussenstop gemaakt in Malaga voor het adaptatieprogramma. We hebben onder meer een debriefing en een mentale en medische check gehad. En we zijn even met het team op stap geweest. Dat was ons eerste ontspanningsmoment in ruim een week. Al met al was het een zeer indrukwekkende en soms emotionele periode. Mocht er in de toekomst weer een beroep op me worden gedaan, dan sta ik klaar.’
Foto's
